Parafia Sękowa

Nazywany Perłą Beskidu Niskiego, uwieczniany przez artystów, podziwiany przez pokolenia – modrzewiowy kościół pod wezwaniem świętych Filipa i Jakuba w Sękowej to cudeńko, które każdy musi zobaczyć na własne oczy.

Początki istnienia tej przepięknej budowli datuje się na lata 1520-1522. Do czasów współczesnych w formie niezmienionej przetrwała jedynie konstrukcja. Świątynia była przebudowywana w XVII i XVIII wieku. Wtedy właśnie dostawiono wieżę oraz wydłużono okapy dachów dzięki czemu kościół zyskał charakterystyczny i jedyny w swym rodzaju kształt. Niegdyś wnętrze świątyni ozdabiały barokowe ołtarze, XVI wieczne obrazy oraz bogate polichromie. Mało jednak brakowało, a kościół w Sękowej nie dotrwałby do naszych czasów. Podczas I wojny światowej żołnierze austro – węgierscy najpierw zamienili dom boży w stajnię, a później rozebrali drewniane ściany i dach, które posłużyły im jako opał i materiał do wzmocnienia okopów. Na szczęście zaraz po zakończeniu działań wojennych przystąpiono do odbudowy kościoła. Dzięki wsparciu finansowemu Władysława Długosza udało się zrekonstruować obiekt, a także część wyposażenia. W 1930 roku kościół został wpisany na listę zabytków jednak nie uchroniło go to przed zniszczeniami kolejnej wojny. Ponownie jednak akcja ratowania świątyni została podjęta szybko i sprawnie. I tym razem pomogło zaangażowanie wielu osób między innymi lokalnych artystów i rzemieślników. Proces przywracania świątyni do stanu pełnej świetności był jednak długi i mozolny. Kościół remontowano jeszcze 4 – krotnie, ostatni raz  w latach 1982-84. Działania renowacyjne objęły wówczas cały budynek, a także jego otoczenie. Wysiłek  i poświęcenie  osób zaangażowanych w ratowanie sękowskiej perły architektury, zostały docenione na arenie międzynarodowej. Za dokładność i autentyczność prac konserwatorskich w 1994 roku kościół wyróżniono nagrodą Prix Europa Nostra, a w 2003 roku  wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Świątynia w Sękowej to budynek drewniany konstrukcji zrębowej, wykonany z ręcznie ciosanych modrzewiowych bali.. Od strony frontowej znajduje się otwarta od dołu wieża, a do prezbiterium przylega od północy niewielka zakrystia. Całość wieńczy dość stromy dach pokryty podwójnym gontem. Okapy dachu są wydłużone tworząc charakterystyczne podcienia wsparte na słupach zwane sobotami. We wnętrzu kościoła możemy podziwiać późnorenesansowy ołtarz główny, obrazy i polichromie z XVI,  XVII i XVIII wieku oraz inne elementy dawnego wyposażenia. Dziedziniec świątyni otoczony kamiennym murem, ocieniają wielowiekowe lipy. Ten beskidzki klejnot można by opisywać bez końca, jednak chyba najlepiej zawitać do Sękowej i przyjrzeć mu się z bliska.