Sękowa to jedna z mniejszych polskich gmin uzdrowiskowych przy 12 wioskach liczy zaledwie ok 5 tysięcy mieszkańców, w tym mniejszość pochodzenia łemkowskiego,  ale paradoksalnie jednocześnie jedna z największych w powiecie gorlickim, bowiem jej ogólna powierzchnia to aż 195  km!

Sękowa znajduje się w południowo-wschodniej części Polski, w województwie małopolskim. Położona jest w malowniczym obszarze górskim Beskidu Niskiego. Niepowtarzalny klimat tworzą tutaj przepiękne zabytkowe kościółki i cerkwie, przydrożne kapliczki.  Dojechać możemy tutaj od strony Jasła od Nowego Sącza, albo od Dukli przez Nowy Żmigród. Od południa gmina bezpośrednio graniczy ze Słowacją, a od północy przylega do 40-tysięcznego miasta Gorlice a na wschodzie graniczy z Magurskim Parkiem Narodowym na zachodzie znajduje się jezioro Klimkówka. Zimą, dzięki górskiemu mikroklimatowi, można tu uprawiać narciarstwo z reguły aż przez 5 miesięcy. Można jeździć na nartach czy snowboardzie w Sękowej, Małastowie, a także na stokach Magury Małastowskiej (szczyt – 813 m n.p.m.). W pobliżu schroniska znajduje się czteroosobowa kolej krzesełkowa. Trasa zjazdowa liczy sobie 1400 m.  Natomiast w okolicach miejscowości Krzywa istnieje 80 km tras narciarstwa biegowego utrzymywanych w sezonie.  Z kolei po kilkunastu minutach jazdy dojedziemy do  Zalewu Klimkówka który stwarza  latem doskonałe warunki uprawiania sportów wodnych czy stadniny koni huculskich.

Niezwykłym elementem krajobrazu gminy Sękowa są doskonale zachowane i piękne budowle sakralne. Na terenie gminy Sękowa znajduje się wiele zabytkowych obiektów stanowiących ważną część Szlaku Architektury Drewnianej. Najbardziej znanym spośród nich jest jeden z najwspanialszych zabytków budownictwa drewnianego w Polsce – kościół p.w. Świętych Filipa i Jakuba w Sękowej, zbudowany w XVI w. z modrzewiowych bali w stylu gotyckim. Obiekt ten został uhonorowany prestiżowym medalem Prix Europa Nostra w 1994 roku, a w lipcu 2003 roku wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Dzisiaj na tej liście jest jeszcze Cerkiew Opieki Matki Bożej w Owczarach, wpisana na listę UNESCO w 2013 roku. Elementem krajobrazu gminy są również cmentarze wojenne, z okresu  I wojny światowej pozostałe po bitwie  pod Gorlicami. W sumie jest ich aż 23 w naszej gminie, w większości odnowione. Położone są na wysokich wzgórzach w gęstwinie tutejszych lasów.  Teren gminy Sękowa pokryty jest gęstą siecią oznakowanych szlaków turystycznych zachęcających do pieszych wędrówek, a ukształtowanie terenu pozwala na wycieczki rowerowe po wyznaczonych  trasach prowadzonych przez najpiękniejsze i najciekawsze zakątki. Natomiast w otulinie Magurskiego Parku Narodowego  leży uzdrowisko Wapienne będące jednym z mniejszych miejscowości uzdrowiskowych w Polsce. Znakomite górskie powietrze sprzyja zarówno wypoczynkowi, jak i leczeniu.  Znajdują się tu wody siarczkowe o niskim stopniu zmineralizowania – jak głosi miejscowa legenda – ponoć z kąpieli  korzystał sam Napoleon Bonaparte. To jemu zatem zawdzięczamy  pośrednio nazwy współczesnych ogródów zdrojowych: Laury, Marysieńki i Hortensji. Wody siarczkowe takie jak w Wapiennym  towarzyszą ropie naftowej. W regionie gorlickim już od 1791 roku na tzw. Pustym Polu w Sękowej powstały pierwsze studnie ropne, a od 1852 roku pracował w Siarach pierwszy na świecie kopalnia ropy naftowej. Tutaj też osiadł i wybudował piękny secesyjny pałac z ogrodem pełnym rzeźb, przedsiębiorca naftowy, milioner – Władysław Długosz.  To naftowe dziedzictwo przypomina dziś stworzony w Sękowej Skansen Przemysłu Naftowego, który jest jednym z ważnych elementów produktu turystycznego o znaczeniu wręcz światowym – Karpacko-Galicyjskiego Szlaku Naftowego.

Jest to drewniana świątynia w stylu zachodnio łemkowskim wybudowana oryginalnie w 1653 roku.  Na przestrzeni wieków była wielokrotnie przebudowywana.  Najstarszymi częściami są nawa oraz portal zachodni  Prezbiterium i zakrystia powstały w 1701 roku. Dwa lata później  majstrowie z Biesiadki dobudowali wieżę, a w 1870 roku powstał babiniec. Budynek jest przykryty łamanymi dachami namiotowymi, które zwieńczone są baniami pokrytymi miedzianą blachą. Cerkiew  otacza kamienne ogrodzenie, a od zachodniej strony wznosi się pełniąca funkcję bramy wejściowej, kamienna dzwonnica. We wnętrzu świątyni znajdziemy ikonostas zawierający ikony namalowane w 1712 roku przez Jana Medyckiego oraz kilka autorstwa innego nieznanego lokalnego artysty. Ikony zdobiące ołtarze boczne pochodzą prawdopodobnie z poprzedniego starszego ikonostasu z 1664 roku. Cerkiew była remontowana co najmniej sześciokrotnie. Ostatni raz w latach 80 – tych kiedy to wymieniono blachę pokrywającą dach na gont, naprawiono zniszczone drewniane elementy, zaizolowano fundamenty oraz odnowiono malowidła. W 1994 roku obiekt został uhonorowany medalem Europa Nostra. W ten sposób doceniono trud jaki został włożony w opiekę i konserwację tej pięknej budowli. W 2013 świątynia została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.